Thailand, Lopburi

Wat Prabat Nampo

.... je benen zijn met diepe zweren.... je armen knokig en niet meer te bewegen.... je hoofd weegt honderd kilo.... je ogen zien slechts wazig.... ja, je lijf is afgetakeld.... maar als ik naar je kijk zie ik een prachtig mens.... je hart bleef ongeschonden....

Geen titel (foto: Rokus van den Bout)

16 februari (maandag)

Even neergestreken in het park van de Zoo, waar ik wat rust probeer te brengen in de onrust die de laatste paar dagen bezit van me heeft genomen. Een oude skiblessure speelt me al een tijdje parten. Mijn rechterknie is pijnlijk bij bukken en op knieën zitten. Het is warm, erg warm. Kinderen spelen en hollen uitgelaten in fleurige zonnebloem blouses waarvan de verscheidenheid in kleur en bloemgrootte heel divers is (hier traditie).

Mijn plan om te gaan lezen kan ik door het onrustige in me niet verwezenlijken. Ik geniet van de aromatische geuren van de bloeiende bomen, die ondanks de droogte vaak prachtig van kleur zijn. Op mijn wandeling kom ik bij een heus apenziekenhuis, ik denk dat de zieke apen voornamelijk komen van de apentempel waar Lopburi bekend om is.

Verder op mijn wandeling kom ik in een klein overdekt paviljoen bij een expositie van het hospice. Ja, dan is het niet makkelijk om de boel los te laten waar je de hele week mee bezig was! Ik merk dat ik er voor het eerst vrede me heb dat mijn tijd hier bijna voorbij is, alleen moet het zich nog in me uitkristalliseren.

Ik besluit om in de namiddag te gaan werken, wil al een paar dagen een nieuw namenlijstje maken van de patiënten. Hoewel ik de namen van de nieuwe patiënten vaak vergeet, vind ik het voor mezelf toch belangrijk ze te kunnen opzoeken.

Aan de tatoeages op de lichamen van veel patiënten kan ik wel wennen, maar wat sommige mannen met hun penis laten doen is ongelooflijk, ze laten door inspuitingen van siliconen, of inbrengen van een protese allerlei uitstulpingen maken, wat schijnbaar hun beleving van het seksuele genot vergroot, maar er als verminking uitziet.

Saskia komt vandaag terug in huis, ze is haar bagage vanmorgen al komen brengen.

17 februari

Vanmiddag om half drie is Somsak overleden. Somsak was al enkele maanden hier, viel op door zijn haardos. Somsak wilde absoluut niet kaal geschoren worden. Tot voor een paar weken geleden, omdat het echt niet meer ging. Hij kon niet meer elke dag onder de douche. Ik heb een paar keer zijn haar op bed gewassen, heb het wat korter geknipt, maar het viel zó erg uit dat hij het toch liet afscheren.

Somsak was heel precies en wist ook precies wat en hoe hij iets wilde. De laatste dagen kon hij dat alleen nog met zijn ogen aangeven: die wezen naar het bedkastje als hij wilde drinken en naar beneden wanneer hij zijn benen gemasseerd wilde hebben. De beheersing over zijn motoriek en stemgebruik moest hij langzaam prijsgeven. In zijn laatste dagen zag ik toch berusting en overgave in zijn ogen.

Er is een plek gevonden om de twee jongetjes Juy (11 jaar) en Toj (9 jaar) uit Thatago onder te brengen. Daar kunnen ze met de AIDS medicatie beginnen en onderwijs krijgen. Er is ook al toestemming van de manager.

Tijdens de meditatie probeer ik de stilte in me zelf toe te laten, om zo tot rust te komen.

18 februari

Voor de crematie van Somsak, deze morgen, is opvallend veel belangstelling niet alleen van zijn familie, maar ook van de diverse vrijwilligers die hier aanwezig zijn.

19 februari

De lege plekken in het hospice worden met twee nieuwe patiënten, die zo wat gelijktijdig aankomen weer opgeheven.

Ting is verheugd als hij op de weegschaal staat, zijn gewicht is nu 52 kg. Liefst 10 kilo meer als een tijdje geleden, zegt hij.

Later in de middag is er een complete invasie van negen Japanse vrijwilligers, ik ben toen stilletjes afgedropen.

20 februari

Vanmorgen heb ik van mijn "vaste" masseur een uitgebreide behandeling voor mijn knie en rug gekregen, het was wel zó stevig dat het pijn deed, maar ook heel effectief na de behandeling, voor het einde van de week heb ik er nog een afgesproken.

Saskia vertrekt vandaag, wat gaat een maand toch snel.

De nieuwe vrouw in bed 11 is al overleden. Op dit moment komen er opvallend veel nieuwe vrouwelijke patiënten binnen. Ook de vrouw in bed 4 en de man in bed 18 is overleden.

21 februari

Met Nudeng gaat het plotseling heel slecht, de verschrikkelijke hoge koorts is een aanslag op haar fragiele lichaam. Je vraagt je af hoe zo'n klein lijfje nog zoveel hitte kan maken.

De man in bed 7 is vannacht gestorven. Het is me niet gelukt met hem echt in contact te komen. Ik dacht dat ik daar de tijd nog voor zou krijgen, hij leek nog niet zó erg ziek.

Vandaag de verzekering voor dit jaar van de brommer betaald.

Post van Helen gekregen, ze stuurde mij ook het mooi boekje, The diving-bell and the butterfly, van Jean Dominique Bauby.

Vanavond het afscheids- / rouwritueel voor Anèk gedaan. Ik had Jeanny gevraagd in Nederland dit met me mee te doen. Jeanny heeft Anèk tijdens haar bezoek hier meegemaakt, en vond het fijn dit met me samen te doen. Ik had met Jeanny afgesproken om zeven uur te beginnen, dan is het hier donker. Op het scherm van de laptop had ik een foto van hem en mij gezet, had een paar kaarsen en wierook aangestoken, het In Memoriam dat ik voor hem schreef gelezen en vervolgens de kaart die Jeanny hem stuurde samen met de blindenstok verbrand.

Met warme groet,
Huub.