Thailand, Lopburi
Wat Prabat Nampo
18 januari
Jomtong.... je benen zijn als een last aan je lichaam... hoe je ze ook legt of draait.... elke houding voelt slechts een paar minuten goed... telkens weer vraag je ze te masseren....
Jomtong is op Maandag 2 februari overleden
19 januari
Met Ančk gaat het steeds slechter, hij ligt de hele dag te slapen. Ik merk dat de hele afdeling zich om hem bezorgt. Alles wat hij probeert te eten komt er ook weer uit. Hij ligt aan een infuus, omdat hij al een hele tijd diaree heeft. Zijn gezicht ziet sterk vermagert uit, hij is in een paar dagen vijf kilo afgevallen. De blindenstok staat al een paar weken ongebruikt naast zijn bed. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen deze aan Chatsaval te geven, een andere blinde patiënt die pas is opgenomen. Voor hem zal ik een andere maken.
Vanavond krijg ik weer bezoek uit Nederland, twee vrienden uit Sevenum komen een paar dagen logeren.
20 januari
Vandaag met Huub en Reymond naar Ayutaya gegaan. Dit uitstapje met de trein heb ik in de tijd dat ik hier ben nu voor de derde keer gemaakt, toch is het elke keer weer leuk. Ayutaya is echt de moeite waard, al is het vandaag erg warm. We doen het rustig aan, zodat we ook de tijd hebben om bij te praten. Aan het begin van de middag komen we bij een tempelcomplex waar bedrijvigheid is, grote potten met prachtige bouginvilles worden opgeladen en het gebied is heel proper aangeveegd. We zien dan op een groot plakkaat de verwelkoming van koningin Beatrix en prins Willem Alexander aangekondigd. 's Avonds als we weer terug in Lopburi in een restaurantje zitten te eten, zien we op de tv bij het nieuws ze er inderdaad geweest zijn.
21 januari
Als ik bij het bed van Prisha kom zie ik dat hij een hevige aanval heeft, hij ademt heel zwaar en zijn ogen draaien helemaal weg. Ik waarschuw Bonchou (verpleger), maar die vind op dit moment het uitdelen van het eten schijnbaar belangrijker. Ik haal andere hulp, hij krijgt een injectie maar de hulp komt te laat en wat later overlijd Prisha.
Aan het einde van de middag roept de poetshulp mij naar het bed van Dongredee. Nu is zij het die een aanval krijgt, waarbij ze hevig begint te beven, snel roep ik Nu Deang die meteen met een injectie komt aanlopen. Na een kwartier komt Dongredee weer wat bij, maar blijft angstig en beverig en ik probeer haar wat op haar gemak te stellen.
Donggredee is op 27 januari overleden, nadat ze toch nog bezoek van haar man en twee kinderen heeft gehad
Huub en Reymond willen graag het hospice bezoeken, maar willen absoluut geen "aapjes kijken". Na een korte rondleiding steken ze meteen de handen uit de mouwen, ze masseren een paar patiënten, al gaat dat in het begin met lichte schroom.
22 januari
Ančk ligt aan de zuurstof, telkens moet hij weer wat meer inleveren, ik kan hem bijna niet meer verstaan.
Ančk tijdens één van zijn laatste wandelingen (foto: Rokus van den Bout)
Boonmee duwt mij een medaille met Budha afbeelding in mijn hand en loopt stilletjes weer weg.
Huub en Reymond willen graag nog een middag in het hospice werken, ze zijn heel blij dat ze het gedaan hebben, zijn alle twee erg onder de indruk.
23 januari
Een drukke dag van komen en gaan. Om half zeven vertrek ik naar Bangkok om Saskia op te halen. Ze komt voor een maand hier werken. Ik heb gezegd dat ik haar door Ampon, de chauffeur, laat ophalen. Dat spaart haar veel geregel en zoeken na de lange vliegreis. Ik sta aan de wat ik dacht enige uitgang. Na een uur wachten laat ik haar omroepen, geen verassing meer dat ik er bij ben, maar we kunnen dan wel op weg naar Lopburi.
In de namiddag breng ik Huub en Reymond naar de trein, die hun reis vervolgen naar het noorden, nadat we nog even in de oude stad wat hebben gegeten.
Ik krijg telefoon uit Thatago waarbij ik hoor dat de CD4 cellen van Sutree 33 bedragen. Ik had de hoop dat dat hoger zou zijn, maar daarvoor moet hij de medicatie wat langer slikken, hij is begonnen op 5 december 2003. Na drie maanden slikken mogen we een stijging verwachten.
24 januari
Ampan heeft de foto die Jeanny van haar en mij gemaakt heeft boven haar bed hangen, ze wilde persé dat ik hem daar op plakte. Nu wijst ze steeds naar de foto als ik aan haar bed kom.
Vanavond heb ik Lenie de haar beloofde massage gegeven, ze vond het heerlijk, en voelde zich daarna helemaal ontspannen.
25 januari
Ančk is van de zuurstof af, het lijkt een beetje beter te gaan, zijn nagels zijn niet meer blauw.
... de late avondzon kleurt de lucht oranje... een vogel paar fluit in de bladloze hoge boom... een lichte afkoeling luidt de avond in.... Taa heeft zijn ogen gesloten..... en laat de massage gewillig toe.... op zijn rug een grote tatoeage van een duivel met grote klauwen...
Met warme groet,
Huub.