Ik loop naar het bed van Banja, ik til het vliegennet omhoog, zie dat hij niet meer ademt, even beweegt zijn mond, zonder geluid of een woord, nog steeds geen ademhaling, dan beweegt nogmaals zijn mond, het blijft stil , nu voor altijd. Wat hij nog had willen zeggen zal altijd een geheim blijven, daarin moet ik berusten.
Als Somkid, mijn "vaste" masseur in de massage tempel mij onder handen neemt, heb ik het gevoel of mijn lijf kraakt. Van mijn voornemen om niet zo veel tijd tussen de behandelingen te laten zijn, is niets gekomen. Dan toch langzaam geven de spieren toe, en kunnen zijn duimen dieper gaan zonder dat ik verga van de pijn, en laat ik me gaan in een toestand van loomheid.
Sowiet, de nieuwe patiënt in bed drie, ligt vol ijver in zijn bed te tekenen: vanaf een pasfoto tekent hij een portret van een van de verpleegster. Hij zegt dat hij het niet fijn vind, omdat ze graag wil dat hij haar platte neus voller moet tekenen. Minachtend trek hij zijn neus op, maar gaat wel gedreven verder. Als ik 's middags de vordering ga bewonderen vraagt hij of ik een foto van mijzelf wil meebrengen. Hij zegt dat hij waar hij mee bezig is zo snel mogelijk wil afhebben. Toevallig heeft John mij een paar foto's gestuurd, waarvan een waar mijn gezicht duidelijk opstaat; ik zeg dat ik die morgen zal meenemen.
Pra Pong, de monnik die ik bezocht in het ziekenhuis in Bangkok is tot mijn verbazing terug in het hospice, ik herkende hem op het eerste gezicht niet, zo vermagert was hij. Hij klampte zich meteen aan me vast, en vroeg zijn pijnlijke buik te masseren. Ik had echt niet verwacht dat ik hem nog zou terug zien, had al afscheid van hem genomen.
Toen ik vanochtend binnen kwam waren er weer twee lege bedden, soms moet ik nadenken wie er ook alweer in de bedden lagen, het gaat soms ook zè vlug met de mensen.
Ook vandaag weer het insmeer ritueel bij Dang. Dang is ook monnik en heeft een huidaandoening, over zijn hele lichaam; grote vlekken die rauw aanvoelen, van zijn hoofd tot onder zijn voeten. Elke dag moet hij helemaal met een speciale zalf worden in gesmeerd. Maar de zalf werkt goed: elke dag ziet het er een beetje beter uit, dit natuurlijk tot zijn groot genoegen.
....als een weggejaagde hond ...... een afgedankte oude jas.... lig je hier te wachten dat niemand je komt halen.... de een na de ander valt weg om je heen.... wanneer is het jouw beurt.... wanneer moet.... of wanneer mag jij gaan....
Vandaag met Jeanny, een vriendin uit Nederland die me bezoekt, naar Ayutaya geweest. Fiets gehuurd en lekker ontspannen meerdere prachtige oude tempels, en ook enkele eekhoorntjes gezien. Moe (vooral door de warmte) maar voldaan weer met de trein terug.
Het aantal vrouwelijke patiënten is op dit moment duidelijk in percentage lager dan de mannen. Vorig jaar en het jaar ervoor was het soms zo dat de helft van de patiënten vrouw was.
Vaak voel ik de hulp die me van ergens geboden wordt, als een soort van "genade" maakt het me rustig en krachtig, kan ik doen wat ik moet doen, wat ik wil doen. Heel blij ben ik met deze "engelbewaarder".
Even moet ik het land verlaten omdat mijn visum verlopen is. We gingen drie dagen (Jeanny en ik) naar Cambodja. We combineerden mijn verplichting met een bezoek aan de Angkor wat in Siemreap, wat na een verschrikkelijke reis, vier uur hobbelen over een onverharde weg (ik had het gevoel dat mijn nieren ergens bij mijn oren zaten), toch een goede keus is bleek. Angkor wat is schitterend en uniek.
Met warme groet,
Huub.