Volop bloeien de zonnebloemen een prachtig gezicht, ik geniet van de ondergaande zon, die met een gouden gloed over het landschap schijnt. Ik rij wat langzamer, om er wat langer van te kunnen genieten.
...je klampt je aan me vast,....zoekt steun....je pijn is niet te dragen......
Vandaag de vertrekdag van Erika (Belgische vrijwilliger). Erika was hier ongeveer een maand, nadat ze in augustus van dit jaar hier ook al was, toen voor de eerste keer. Ik kan wel iets begrijpen van die drang om terug te komen.
Erika was eerst in een hotel, is daarna zo'n anderhalve week bij mij in huis geweest. Heel veel hebben we samen zitten praten, dan vloog de tijd en kwam ik veel te laat in bed. Erika heeft me Gin Tonic leren drinken, daar slaap je wel erg vast op, al was het maar een glaasje. Ook de frietavond is nog net aan bod gekomen, met een samen gemaakte tonijnsalade. Om negen uur vanavond naar Bangkok vertrokken, om om half drie vannacht te vliegen. Ook in de auto, achter in de bak, hadden we de grootste lol. Om drie uur lag ik in mijn bed.
Vandaag een nogal emotionele dag. Ik merk dat ik op alles erg sterk reageer, wellicht moet ik wat meer rust nemen. Thon was niet te troosten, vanwege het vertrek van Erika. Elke keer als ik aan zijn bed kwam begon hij weer te huilen. Ik heb hem het Thai Engels woordenboekje gegeven en gezegd dat hij haar een brief moet schrijven. Ja, patiënten hechten soms aan "volunteers".
Het gaat slecht met Suchan, de man in bed vijf. Zijn prachtige donkere ogen hebben alle glans verloren, kijken half geloken, dof en vol pijn de ruimte in. Ik pendel tussen zijn bed, en het bed van de vrouw in bed twee, die ook stervende is. Lenie gaf haar een zachte luchtmatras, om het pijnlijke doorliggen wat op te vangen. In het bed van Suchan zie ik mieren kruipen, in een colonne marcheren ze in de richting van zijn uitgeteerde lichaam. Ook dit is een slecht teken, een teken van de naderende dood. Toch drinkt hij nog gretig een paar slokken water, maar in de middag wordt hij alsmaar zwakker, heeft geen kracht meer om te hoesten, nee schuddend, dat het niet meer gaat.
....nee, even geen pijn, ... nee, even geen stinkende zweren, even geen verdriet, ...nee, even geen dood, nu even niet... even weg uit deze van god verlaten plek,...ik loop naar buiten...laat de wind door mijn haren gaan, om mijn hoofd leeg te maken is nu een storm nodig,...even is het me teveel... Vannacht is Suchan gestorven en de vrouw in bed twee ( ze was pas nieuw ik weet haar naam nog niet eens)....even alleen de wind in mijn haren..
Met warme groet,
Huub.