Copy from ( & with the permition of) www.buddyzorglimburg.nl

Thailand, Lopburi

Wat Prabat Nampo

20 november 2003

... Vanmorgen was ik vroeg wakker dus dacht ik deze tijd te gebruiken om even te schrijven. Op dit moment donderdag 20 november verblijf ik in Thatago (het kleinere AIDS centrum, zoals ik beschreef in een van mijn vorige nieuwsbrieven). Doordat er hier minder werk met de patiënten is, heb ik ook tijd om wat rust te nemen.

Gisteren zijn we in de grote stad boodschappen gaan doen, in Nakhon Sawan, zo'n drie kwartier rijden, schat ik (ik gebruik sinds ik hier in Thailand ben bewust geen horloge meer). We hebben de voorraad aan alles weer aangevuld, zodat ze hier de eerstkomende tijd weer vooruit kunnen; van luiers, schoonmaakmiddelen, van alles voor de keuken en niet aan bederf onderhevige voedingsmiddelen, zoals rijst, suiker e.d. Nou we hadden een hele achterbak van de pickup vol, zodat we er zelf nauwelijks bij konden! Ik kon de rekening van 12.062,25 bath, zo'n 265 euro, betalen van giften die ik heb mee gekregen, vanuit Nederland! Bedaaank!

Meerdere patiënten hier zijn voor onderzoek, i.v.m. de AIDS medicatie, gisteren naar Bangkok gegaan, ze komen vandaag weer terug. In mijn eerste nieuwsbrief sprak ik hier al over. Landelijk is er een begin gemaakt met het verstrekken van de AIDS medicatie. Er wordt nog gezocht naar ziekenhuizen en artsen, die dit hele project moeten begeleiden, wat een hele klus is omdat ze er niet overal op staan te springen! Ik heb me laten vertellen dat daardoor heel veel patiënten niet aan de medicijnen komen.

In Lopburi is een Thai, een medisch student (vrijwilliger) die de hele provincie afreist om dat zoveel mogelijk te coördineren, wat een hele onderneming is, maar Ek is een doorzetter! Hij was eergisteren jarig (31) en na een rit van 600 km. heeft hij toch nog 's avonds na terugkomst op een etentje getrakteerd. Ik moet er nog bij vermelden dat hij tijdelijk de zorg van een meisje Mint, twee jaar en HIV geïnfecteerd, op zich heeft genomen, de moeder is overleden en de vader is te ziek om voor haar te zorgen. Het kind is ook aan de medicijnen, het gaat heel goed met haar, alleen had ze vandaag een slechte dag, was aan de diaree en moest overgeven; hier heeft ze de bekleding van Eks auto mee versierd!

Er is hier in Thatago één patiënt die geen AIDS medicatie (combinatie therapie) krijgt, omdat hij geen paspoort heeft, hij is een vluchteling uit Myanmar (voormalig Birma). Ik ben nu bezig om via een Franse Arts, die in Bangkok woont, hem aan de medicatie te helpen. Met een goede hoop dat het lukt, anders wil ik hem via onze stichting AIDS Care Nederland proberen te helpen. Het moet lukken!

21 november 2003

....verstoten, ....verbannen, ...lig je hier, alleen gelaten in dit vreemde veel te verre bed, ver van hen die je nu zò hard nodig hebt, ....alleen...

22 november 2003

De jongen, Witchay, van de epileptische aanval, is overleden; ook de vrouw met het zwakke hart is gestorven. Twee dagen voor haar overlijden was haar moeder aan haar bed ik had toen al in de gaten, dat dit een afscheid was voor altijd. De moeder hield afstand van het bed, wist niet goed raad met de situatie en haar gevoelens, de dochter keek haar steeds aan. Bij het weggaan maakte ze een gebaar dat ik me over haar moest ontfermen.

23 november 2003

De laatste dagen staat er veel wind, vooral in de ochtenden, wat de temperatuur erg aangenaam maakt. Doch voor de Thai is het erg fris, ze lopen in hun winterjack. Ook de patiënten hebben het koud, ventilatoren staan uit en ze vragen om een tweede deken. Gelukkig beschikken we sinds kort over een warme douche, daar zie je ze van genieten! Op het veld, waar de mais plaats heeft gemaakt voor zonnebloemen, waarvan er slechts één open is als ik er deze morgen langs kom, verandert de kleur steeds meer in herfsttinten.

24 november 2003

A.s. maandag 1 december Wereld AIDS dag, zullen we dan samen even stil staan, even in gedachten zijn ........

25 november 2003

Ik heb het gevoel dat Suchan het komende weekend zal sterven, hij lijkt het gevecht te hebben opgegeven. Ik merk dat ik er kwaad om ben, maar is dat niet een beetje arrogant? Gisteren nog was hij nog volop tegen me aan het praten, vandaag wijst hij alleen nog naar zijn pijnlijke voeten, met het gebaar ze te masseren. Bij de minste druk die ik uitoefen op de voetzool, die als een veel te groot omhulsel de magere voet omsluit, vertrekt zijn gezicht in een pijnlijke grimas, zodat van het masseren uiteindelijk een aanraking overblijft.

26 november 2003

Vandaag ben ik pas om twaalf uur gaan werken, heb een vervelende oorontsteking, zelfs bij het bewegen van mijn kaak bij het ontbijten was pijnlijk, ben de stad in geweest voor oordruppels.

Met warme groet,
Huub.