De kapper heeft me hevig gekortwiekt. Ik wees hem om er twee centimeter vanaf te doen, doch hij heeft twee centimeter laten staan, dus ziet hij me voorlopig niet meer! Trouwens wel goed tegen de warmte.
Vandaag bezoek gehad van een Nederlandse journalist en een fotograaf die een artikel maken voor de daklozenkrant, dat eind december zal verschijnen. Ze waren erg belangstellend en morgen komen ze nog terug.
Vandaag zat "mijn" kikker er weer, gisteren heb ik hem uit de kamer buiten gezet, hem gezegd dat hij buiten moest gaan spelen. Ik dacht nog wel dat ik mijn huis insectendicht was, maar deze meneer komt denk ik door het doucheputje weer naar binnen.
Vanavond heb ik me bezig gehouden met het maken van een blindenstok voor Anèk. Hij maakt zulke vorderingen, dat hij deze op z'n minst verdient heeft. Bij het naar huis komen heb ik een geschikte tak afgesneden, en ik heb hem van de bast ontdaan. Het uiteinde was een mooi handvat, dat ik omwikkeld heb met een stuk viledazeem. Ik heb er rode banen stof omheen genaaid, zijn naam erin gekerfd en een ophanglus eraan bevestigd.
Nou de blindenstok was een succes, hij was nog trotser erop dan ik. Als beloning voor mij is hij zonder hulp helemaal zelfstandig naar het winkeltje gelopen, dit vanaf de vierde verdieping. Alleen buiten moest hij nog een tamelijk stuk gaan, daar heb ik vervooruitlopend een paar keer in mijn handen geklapt, omdat hij daar een grote bocht moet maken en er nogal wat obstakels zijn. Hevig zwetend maar trots kwam hij er aan. Later die middag gaf hij mij een roos, en ik hem zijn verdiende massage.
Vandaag weer eens geen water, je moet hier altijd zorgen voor een voorraadje, anders heb je pech als je je wil wassen! Ook de wasmachine draait dan op deze voorraad. Wel een beetje gesleep met emmers van de badkamer naar de keuken. De kleren die je in het hospice draagt moet je elke dag wassen!
Ook moest ik vandaag op krekeljacht, het was niet om aan te horen. Ik was al een paar keer naar buiten gelopen om ze te zoeken, ik zag ze niet, maar als ik in de buurt kwam werd het stil. Telkens dacht ik dat ze verjaagd was, maar ik was nog niet binnen of de herrie begon weer. Ik was me al op een slapeloze nacht aan het voorbereiden toen ik haar ineens geschoten had, een beestje van nauwelijks drie centimeter met zoveel kabaal op z'n repertoire, met zachte hand heb ik haar een deur verder gebracht.
Ik had Erika vanavond uitgenodigd om friet te komen eten, maar omdat ik pas laat terug was van het hospice, en nog naar de stad moest om aardappels te kopen, waarin ik geen zin meer had, zijn we gaan uiteten, en houdt ze de frietavond nog tegoed.
Vandaag even op en neer geweest naar Bangkok. Ik moest gaan om mijn visum te verlengen (dit kan met een maand). Ik hoorde gistermiddag dat er vandaag een paar monniken op controle in één van de ( ± veertig) ziekenhuizen moesten zijn, waar ook Pra pong ligt. Hij is een patiënt die twee jaar geleden in het hospice lag, en door de de AIDS remmers het vorig jaar bijzonder goed was opgeknapt, maar er nu erg slecht aan toe is. Hem wilde ik graag nog een keer bezoeken. Ik kon meerijden, wat wel inhield dat ik om vier uur in de morgen bij de tempel moest zijn. Zo wie zo een voordeel: het is dan het minst warm!
... je pakt m'n hand, en koelt ermee je gloeiende voorhoofd, de andere naar je natte wang,... verontschuldigend, een opluchtende blik. Dan schuif je mijn hand naar beneden, over de vochtige stof van je sabong, het brandt onder mijn handen, je koorts is niet te stoppen...Pong, "ik kom afscheid nemen"... m'n woorden verschroeien, er komen onbedoelde tranen, die je ogen doen verdrinken... "Wanneer kom je terug?"... deze vraag doet pijn. Het antwoord nog veel meer!... Dan toch een lach, en zeg je... als je straks naar boven kijkt, zal ik naar je zwaaien...
Met warme groet,
Huub.