... Het lijkt of de beweging van jouw adem, het enige teken van leven is. Als ik me afstem op jouw ritme, kan ik voelen in je stilte dat er nog volop leven is, al wordt de trilling zwakker...
Gezeten op mijn hurken, mag ik bij je zijn...
Vertel je me zonder woorden, van je leven, van je zijn...
Als een kostbaar geschenk, mag ik delen, dicht bij jou...
en mag ik weten...
en jij van mij...
In Memoriam, Sivirkorn 24 oktober 2003
Ik was je gezicht, alsof het iets uitmaakt hoe jij daar aan gene zijde aankomt, dan toch nog onverwacht stopt je adem, geen volgende meer, alleen dat al is een mysterie, de grens van leven, de grens van dood. Je ogen kan ik nog sluiten, je mond kan niet meer dicht, die stond al een hele week open. Ik geef je de tijd, om uit je lichaam heen te gaan, de overgang te maken. Vanuit dit lijden, naar de grote vreugde, jouw eeuwigheid. Dan de laatste handelingen, in deze aardse hoedanigheid, we wassen je dode nog warme lichaam, zoeken wat kleren voor je uit, geven een bloem mee voor onderweg, en nemen afscheid...