Copy from ( & with the permition of) www.buddyzorglimburg.nl

Thailand, Nakhon Sawan

Thatago Aidscentrum

22 oktober 2003

6.00 uur - Vanuit het raam van mijn slaapverblijf kijk ik naar de opkomende zon, die het van dauw natte gras tot een zilveren tapijt maakt. Met een serene rust omgeven, waait een koele bries me toe die me dieper doet ademen. Het enige geluid is dat van een paar bezems die door enkele patiënten, bladerenvegend wordt gemaakt. De dag begint met welk een rust...

Wat zeker voor hier geld is de volgende zin die me de laatste dagen vaker in mijn gedachten komt: "Du kannst dem leben nicht mehr tag geben, aber dem tag mehr leben."

Hier in Thatago is de situatie anders dan in Lopburi, veel minder patiënten; op dit ogenblik zelfs maar twintig, twee liggen er in het ziekenhuis van de stad. Het lijkt een beetje een grote familie, de sfeer is er heel goed, de een helpt de ander, ook wordt het terrein door de nog sterke patiënten zelf onderhouden en ze doen na het avondeten het gebed (in zangvorm).

Één van de vrouwen spreekt Engels, ze is heel creatief, maakt van telefoonboek-papier heel mooie manden, ze draait deze tot dunne touwtjes en vlecht ze dan. Met één mandje is ze uren bezig, dat ze later ook nog met lak bewerkt om ze steviger te maken. Ze verkoopt ze voor twee en een halve euro. Ik heb haar gevraagd me te helpen een "naamdoek" te maken (een memoriaal voor de patiënten die aan AIDS zijn overleden). Ze was heel enthousiast!

Gisteren nog begreep ik dat we om vijf uur zouden vertrekken voor het etentje waarop ik zou trakteren van het gewonnen geld (zie de brief van 7 oktober 2003). Maar om elf uur rijdt er één pick-up het terrein op (er waren er twee besproken!), maar ja we zijn in Thailand! Dus met zeventien mensen achter in de laadruimte, de klep kan nauwelijks dicht, maar daar zitten ze niet mee, ze hebben hier naar uitgekeken, en ik ook. Grote pret als we naar het naburige restaurant rijden, zo'n twintig minuten rijden.

Vanochtend zei de vrouw in ons gesprek dat ze het heerlijk vind om cola te drinken, daar heeft ze geen geld voor. Ik heb vergeten om mijn fototoestel vanuit Lopburi mee te nemen, Ik heb in het dorp een goedkoop nieuw gekocht, ook omdat het toestel van het centrum dat ze me wilden lenen kapot is, én omdat ik dit graag wil fotograferen. De hele weg zijn ze uitgelaten, maar ik geniet misschien nog wel het meest, maar dan wel van hun! (Het gaat best wel hard, ik hoop niet dat hij moet remmen!)

Het restaurantje ligt aan het water, de lunch wordt een etentje! Gezellig en overheerlijk, ze genieten, (Bedankt Symbiose en de stemmers op mijn "verhaal"!). De volle schalen vinden hun daarvoor bedoelde bestemming en wat overblijft gaat mee in plastic zakjes, dat is hier de gewoonte, niet voor de hond maar voor de volgende honger. Ook nog een maaltijd ingepakt voor de thuisblijvers, aan alles is gedacht! De kosten: 3600 baht plus 500 baht voor chauffeur die heeft meegesmuld. Samen nog geen 100 euro, het dubbele van de begroting, maar voor dubbel plezier.

Op de terugweg langs de apotheek voor de nodige medicijnen, die ik kan betalen met geld dat ik uit Nederland voor hun heb meegekregen! Als de auto stopt is het bloedheet in de niet afgedekte achterbak, dus snel rijden weer. Dan nog langs het ziekenhuis van Nakhon-Sawan, waar twee patiënten zijn opgenomen. Ergens achteraf, ik heb geen andere patiënten gezien, dicht bij de achteruitgang, liggen ze in een kamertje apart. Een jongen, die vooruit gelopen was, kwam ons nee knikkend tegemoet toen we naar binnen gingen.

Daar aangekomen zagen we wat hij bedoelde, een van de jongens, Oong is stervende, uitgeteerd en nauwelijks aanspreekbaar, drijvend in zijn zweet. Ik ken hem van vorige keren, toen nog een flinke, stevige en hardwerkende man, die vaak voorging bij de meditatie, die ze dagelijks doen. Met z'n allen rond zijn bed, niemand iets te zeggen. Tob, een van zijn vrienden staat in een hoek te huilen. Bij het afscheid nemen, hou ik het zelf ook niet droog. In de auto aangekomen, word me stilletjes een zakdoek toegeschoven, en huilen de vrouwen met me mee. Dit was wel in een scherp contrast met hoe de middag begonnen was!

Tot voor zover Thatago, ik kom er nog op terug.... En geniet nog even van het buiten zitten op mijn bordes, met de ventilator aan als muggenverjager.

Met warme groet,
Huub.