Beste mensen,
.... je ogen volgen me, je blik houdt me vast. Geen enkel woord, je hand roept me, wil dat ik dichter kom....
Als ik op mijn brommer van en naar het hospice rij, ben ik vaak in gedachten verzonken, geniet van het prachtige landschap, het bergachtige landschap. Word dan in de werkelijkheid terug geroepen, door een luide groet van kinderen, breed lachend en zwaaiend word ik nagewoven, op het land de arbeiders, die de maisoogst met de hand binnen halen, al weken lang hier mee bezig! Soms rustend onder een grote boom, schuilend tegen de hete middagzon, onherkenbaar onder de breedgerande hoeden.
Vanochtend John naar het busstation gebracht, ook zijn tijd hier zit er weer op. Gisteren bij het afscheid van de patiënten had hij het moeilijk, ik kon meevoelen hoe dat was, weet dat van vorige keren!
Chiet, de man in bed 2, had vandaag bezoek van zijn dochter, hij was helderder dan ooit, liet trots zijn foto's zien, zag een forse, grote man, slechts aan zijn ogen zag ik dat het de man is die hier nou ligt in dit bed.
Vandaag stierf de man in bed 15. De vierde in het zelfde bed sins de vier weken dat ik hier ben. Ja de dood is ongeduldig in bed 15!
Soms lijkt het hospice wel een dierentuin, honden en katten, liggen vaak onder de bedden of lopen zoekend rond naar iets eetbaars. Zelfs van een slang hadden we bezoek, die werd snel door een patiënt met een stok naar buiten gewerkt!
Soms zijn er van die momenten van diepe stiltes, een kort moment van serene rust, vandaag voelde ik dat als volgt:
.....de traagheid van de stilte, voelbaar als lage wolken..... is het wachten?.... maar waarop dan?.... is het de vergane hoop?... ieder met haar of zijn gedachten... ieder in zijn eenzaamheid.... geschonden verlangen, gedragen door een rest van tijd.... er is maar een weg.... verder.
Tot een volgende keer!
Met warme groet,
Huub.