...ineengedoken ... afgezonderd, zit je stil te kreunen... ik zie geen hoofd, ik zie geen armen, alleen een magere krom gebogen rug, en lijden... ik leg mijn hand, wat kan ik meer? ...ineengedoken ... afgezonderd, zit je stil te kreunen....
Vandaag, mijn wekelijkse vrije dag. Niet te veel plannen, ook niet teveel poetsen in huis (dat heb ik dus gisteravond maar gedaan!). Op bezoek bij een paar bekenden. Wat shoppen in de oude stad, o.a. een paar mooie doeken, monnik-oker en goud, om wat meer sfeer te brengen in mijn huis, een paar plantjes helpen ook daarbij, voor vijf baht (tien eurocent) een mooie tak orchideeën, een paar lichtjes en wat wierook, zo wordt mijn woning een tempeltje.
Een paar dagen was het wat minder warm, er woei een lekker briesje. Nu is het weer warmer, maar gelukkig niet meer broeierig als in de regentijd. De bladeren worden hier en daar geel en droog. Als ik door de velden rij komt een brandlucht me tegemoet, de resten van de mais op het land worden afgebrand, nadat ze een paar keer door iemand zijn bezocht die dacht nog een achtergebleven kolf te vinden.
Vanmiddag, ik zat te eten bij het keukentje van Kai, toen er een auto kwam aanrijden, een fonkelnieuwe, grijs metalic pickup. Ik heb niet veel met auto's, doch deze trok door zijn glimmen mijn aandacht. Voor me, bij de ingang van het hospice, stopte hij, er stapten een paar mensen uit, chique gekleed, ik zag dat ze latex handschoenen aan hadden, en naar de achterbak van de auto toelopen, roepend en gebaren makend. Een hoofd verschijnt boven de halve meter hoge laadbak. Een verdwaast en angstig kijkende jongen, wordt toegeroepen om uit te stappen. Niemand die daadwerkelijks iets doet. Ik loop er heen en zie de jongen zitten op een smerig stuk karton, een stinkende deken om zijn middel. Grote donkere ogen kijken me aan! Probeer hem op zijn gemak te stellen. Ik help hem van de laadbak af, in een rolstoel. Ongelooflijk dit contrast! Het is niet te begrijpen! Als een stuk vuil op een gouden serveerblad. Ik voel een golf van kwaadheid in me op komen, maar daar is nu even geen tijd voor, die zal ik vanavond, met behulp van de akoestiek in mijn douchecel, met een paar aria's weer tot bedaren moeten laten komen.
Met warme groet,
Huub.