Beste mensen,
Gisteren mijn eerste werkdag in het hospice Wat Prabath Nampho, wat is er veel veranderd, gedeeltelijk verbouwd en opnieuw ingericht, alles schoon en fris, een hele vooruitgang.
Het was even niet makkelijk om te beginnen. Ik moest even over een drempel heen. 's Morgens, na de verzorging van de patiënten is er de kruidenmassage, en omdat we de eerste dag wat later begonnen, konden we (José en ik) daar mee starten, en dat was een goede opstap. Al snel weet je waar alle spullen liggen voor de verzorging, zodat je zonder teveel te moeten vragen je gang kan gaan, daardoor voelde ik me al snel weer op m'n gemak.
De indeling van de bedden is ook veranderd, er liggen in Walalak, zoals ze deze afdeling noemen ongeveer dertig patiënten, dat is een stuk minder dan voorheen, maar daardoor is er wel meer ruimte tussen de bedden, wat wel zo prettig is zowel voor de mensen als voor de verzorgers. Zo was het toen bijna niet mogelijk met een rolstoel tussen de bedden te komen zonder tegen van alles aan te stoten.
Het maken van contact met de patiënten ging ook heel snel, al gaat dat met de een beter dan met de ander die daar iets meer tijd voor nodig heeft.
De vrouwen maken plusminus een vijfde van de patiënten uit. Een van deze vrouwen werd plotseling heel slecht, en leek snel te sterven, doch na een tijdje kwam ze weer helemaal bij. Ze heeft de kracht niet meer om het vele slijm in haar longen op te hoesten, en is daardoor heel benauwd. 's Middags heb ik haar wat gemasseerd, ik gebruikte massage-olie van Kneipp, een minuscuul klein flesje (van José) ze vond het zo lekker ruiken dat ze de hele tijd aan haar hand rook. Toen ik vroeg of ze het een lekkere reuk vond, knikte ze ja, en maakte me duidelijk dat ze er meer lucht door kreeg. Zo gaat het hier vaak , dat je met heel simpele dingen, mensen kunt helpen of blij maken. (Deze patiënt is 6 oktober gestorven.)
Met warme groet,
Huub