DE EERSTE KEER naar LOPBURI

september 2003:

Zaterdag morgen, half 10, vertrokken Huub en ik (iK voor de eerste keer)

naar Lopburi in Thailand om daar te gaan werken in het aids-hospice. Huub

voor een half jaar en ik voor drie weken.

Maandenlang was ik met de reis bezig geweest....en ik was blij dat het

eindelijk zo ver was!

Vanaf Schiphol was het bijna 12 uur vliegen naar Bangkok en van daar met de

bus naar het noorden, naar Lopburi (157 km).

De volgende dag ben ik, zittend bij Huub achter op de brommer, naar het

hospice gereden.

De eerste indruk was overweldigend.

Onzekerheid stak de kop op:....wat kan ik allemaal doen......hoe moet ik

beginnen.....kan ik het wel aan?!

De eerste 2 dagen vond ik het moeilijkst. Het was echt wennen: je weet niet

waar alles ligt of staat...

de patienten kennen jou niet...je spreekt de taal niet....de warmte.....!

Een enorme steun en hulp was Huub, waar ik met al mijn vragen, onzekerheden

en gevoelens terecht kon.

De dagen erna voelde ik mij steeds meer op mijn gemak. Ik voelde en zag ook

dat patienten mij herkende en accepteerde want s'morgens bij binnenkomst

vroegen ze vaak al, meestal d.m.v. gebaren of ik naar hen toe wilde komen om

iets voor hen te doen.

En dat voelde goed! Ze vroegen bijv. om een schone luier, een rug- of

nekmassage, warm water, koud water. een pepsi, het hoofdeinde van het bed

iets hoger, een deken...........

Verschillende keren heb ik een Thaise vrijwilliger aangesproken en gevraagd

om even met mij mee te gaan naar een patient omdat ik niet begreep wat hij

of zij vroeg.

Dat ik de Thaise taal niet spreek heb ik als een groot gemis ervaren omdat

ik hierdoor niet kon communiceren met de pateinten. Het gebeurde nu vaak,

indien mogelijk, d.m.v. gebaren (bijna geen patient spreekt Engels en als ze

Engels spreken is het heel beperkt)

Naast de mensen die nog iets konden vragen waren er veel patienten die bezig

waren aan hun laatste momenten hier op deze aarde. Je ziet mannen en vrouwen

vechten om de stap te zetten. Machteloos voelde ik me op zo'n momenten en in

gedachten schonk ik, als ik naast het bed stond en de patient vasthield, hem

of haar de kracht en de moed om de stap te nemen.

Ook de onrust, die sommige patienten hadden, de pijn, de angst die je in hun

ogen zag, het hoesten van veel patienten, het depressief zijn van sommige

mensen...maakte dat ik sterk de onmacht en mijn beperkingen voelde.

Toch, nu mijn 3 weken erop zitten, weet ik beslist dat ondanks de onmacht en

de beperkingen ik het lijden en de eenzaamheid van de mensen in Lopburi heb

kunnen verlichten. Dankbaar ben ik daarvoor. Dankbaar ben ik ook voor alle

bedankjes die ik van veel doodzieke patienten heb ontvangen. Heel

ontroerend!

Al mijn ervaringen en gevoelens hierover zal ik de komende tijd een plaats

moeten gaan geven en vervolgens.............beslist terug naar Lopburi!

Jos้ Devens