Bedankt Thailandse vrienden, voor uw zorgen aan onze doden...

De sneeuw van koolzuurblokken verspreidt de ganse dag en nacht haar witte en
droge rook. In het begin plaatste men deze blokken op een enigszins
anarchistische manier. Men legde ze zelfs direct op lijken.
Maar toen men merkte dat ze daardoor beschadigd konden worden en ook
eventuele tatoe?ringen uitgewist zouden worden, heeft men
tenslotte verkozen ze tussen de lichamen te plaatsen.
Vervolgens heeft de leiding besloten om er eveneens muren van ongeveer 60
centimeters hoogte mee op te trekken, zo zou het dodenveld verdeeld worden
in zones van ongeveer 50 lijken. Dat had minstens twee
voordelen en een nadeel

- Het eerste voordeel was de kou in deze zones op te sluiten, zoals in de
open diepvriezers van de supermarkten, en derhalve voor een deel het
verrottingsproces te vertragen.

- Het tweede voordeel, was dat deze muren de toegang belemmerden van de paar
hennen, zodanig gedreven door lef en snoeplust, dat ze de heerlijke wormen
kwamen oppikken die in witte slierten uit de monden, de ogen, de wonden...
kropen.

- Het voornaamste nadeel van deze muren, was juist de rook... Maar dat gaf
ons de kans om vooral 's nachts, wanneer de aanwezigheid van vrijwilligers
zeldzaam was, een dantesque visie te hebben van wat de schoonheid van de hel
zou kunnen zijn.

Ons team werd toegewezen om op de lichamen, die per vrachtwagens aankwamen,
een maximum aantal aanwijzingen te vinden om ze te
identificeren. Maar die rook, veroorzaakt door de kracht van de zon, werd
dichter met het stijgen van de temperatuur, en belemmerde ons in ons werk en
derhalve ook in onze goede wil.
Wij moesten dus een groot stuk karton als waaier gebruiken om elkaar te
helpen bij het nemen van verwijzingsfoto's, een ander bij het snijden van
kleding en hun analyse, de labels ervan terug te vinden en de zakken, een
derde om eventuele tatoe?ringen, gaten in de oorlellen en operatielittekens
te zoeken, evenals de nagellak en de lengte van de nagels…Alleen degene die
zijn vingers in de mond van het lijk duwde om door aanraking te analyseren
en de eigenschappen vast te stellen van de kaken, de eventuele kunsttanden
en tandstompjes, had misschien het voordeel niet al te duidelijk te kunnen
zien wat hij deed.

Een lid van het team hield schone handen en had als opdracht formulieren in
te vullen met gegevens die wij doorgaven. Een ander had als opdracht het
vereiste water te leveren om de lichamen te wassen en om kleine zakjes met
de haarmonsters, de labels van de kleding, de armbanden of gespen te
vullen... Wanneer het om kleine kinderen ging, verkozen we om de short in
zijn geheel bij de rest van de monsters te voegen met de zekerheid dat de
moeder, als zij nog in leven was, meteen haar kind zou kunnen herkennen.
Deze manier was doeltreffender en minder belastend voor de moeder dan een
confrontatie met het lichaam of de foto's.

Zelfs het geslacht van de slachtoffers was soms helemaal niet na te gaan.
Daarom moest het snel gebeuren. (De lijken bleven aankomen. Elk uur maakte
de identificaties moeilijker: de kleding steeds zwarter, de haren steeds
zeldzamer, eveneens door de verrotting verdwijnend...)

De evaluatie van de leeftijd was nog onzekerder.

Maar het moeilijkst, in het algemeen, was de oorsprong van het ras terug te
vinden.
Aziaat? Europeaan? Voor het blonde haar (als dat er nog was) geen probleem:
het voldeed om het te vergelijken met het schaamhaar om het ras te
bevestigen. Maar voor de anderen? De konen liggen hoger bij de Aziaten, het
zeldzamere schaamhaar, langer, minder gekroesd, de fijnere botten, minder
massieve corpulentie, bepaalde kleding of typische culturele tatoe?ringen,
religieuze indicatoren... Kortom men zal zich vaak vergist hebben, en in
beide richtingen.

De vraag van het ras was nochtans klaarblijkelijk de enige vraag die de pas
aangekomen teams "van blanke deskundigen" van het Westen obsedeerde en die
soms een arrogantie en een afschuwelijke minachting voor Aziatische
stoffelijke overschotten lieten blijken, zodat ik beschaamd werd zelf blank
te zijn. Deze teams van "specialisten" hielden zich slechts zelden bezig met
het moeilijke werk van de opening van de zakken en de eerste identificatie.
Zij namen de reeds uitgepakte lichamen die wij hen aanwezen, ze analyseerden
die in de zones die zij hadden laten reserveren en plaatsten ze vervolgens
in een koelcontainer. Ik heb me zelfs laten vertellen dat deze vervloekte
farangs de toegang tot de containers aan de Thais verboden als deze, door
hoop gedreven na kennisneming van onze gepubliceerde hints of foto's,
vermoedden dat een van hen per ongeluk erin zou liggen.

De moeilijkheid van ons werk was, erger dan al de rest, de plastic zak te
openen en het lichaam eruit te halen.

De uitwasemingen zijn dan onbeschrijfelijk.

Men moet het werk soms onderbreken voor enkele seconden om de zware pakken
uitwasemingen te laten verspreiden.

De wormen zelf, waren bijna even walgelijk dan de uitwasemingen. Zodra zij
aan de lucht en het licht werden blootgesteld, probeerden zij weer in de
lichamen terug te kruipen. Aldus was twee-drie minuten na de opening van de
zak, het onderzoek reeds minder moeilijk. Om die reden, beetje bij beetje
wijs geworden door de ervaring, openden wij de zakken snel met reeksen van
tien, alvorens de lijken meer diepgaand te onderzoeken.

Waarschijnlijk hadden wij niet het meest walgelijke werk in de afhandeling
van deze ramp. De lichamen uit de brokstukken, de modder of het stilstaande
water halen was zeker veel moeilijker. Het enige voordeel van dit laatste
werk ten opzichte van het onze was, misschien, minder lijken per dag af te
hoeven handelen. Het was trouwens geen voordeel; de hoeveelheid doden naast
elkaar geplaatst, veroorzaakte bij ons al snel een emotionele omslag, met
als gevolg dat we beter afstand konden nemen ten opzichte van de
persoonlijkheid van degenen die wij onderzochten. Van mijn kant heb ik geen
enkel vrijwilliger gezien die tijdens de identificatie van de lichamen het
werk heeft moeten staken door walging. Ik heb ook niemand zien braken.

Wat wij daarentegen observeerden is, dat deze teams de neiging hadden om
zich naar een andere taak te richten: het vergaren van het DNA materiaal,
wat natuurlijk niet dezelfde nabijheid tot het lijk vereiste (een slag van
een scalpel in de quadriceps en vervolgens een vleesmonster in een zakje
doen) en men kon vlug tot het volgende lijk overgaan. Je hoeft het hele
lijkt niet uit zijn vocht te halen.... En later, wanneer de spier
uiteenvalt, konden zij heel gemakkelijk een stukje rib met een snoeischaar
uitknippen.

Een dode baby werd onderzocht: na DNA en het aanvullende onderzoek door een
team van tandartsen, werd de baby definitief in een nieuwe plastic zak
geplaatst in een lange rij van een honderdtal lijken. Van
daaruit zou de baby binnenkort voor de definitieve crematie weggehaald
worden . Het is de normale procedure voor de Aziatische lichamen en we
zullen maar allemaal aannemen dat de baby in kwestie Aziatisch was,
aangezien de westerse specialisten ofwel te laat zijn aangekomen ofwel zich
niet vernederden tot dat minderwaardige beginwerk.. Men plaatste blokken
koolzuursneeuw tussen de lichamen, toen een van die blokken het lichaam van
de baby jammer genoeg verpletterde die toen een gekreun van een paar lange
seconden voortbracht…Paniek! Ontzetting! De Tha? vrijwilliger die het blok
ijs had verplaatst, verontschuldigde zich in ' ko thot ' en in ' wai ' ten
aanzien van de verpakte baby... totdat tenslotte iedereen gekalmeerd was en
men besloot de zak niet te openen aangezien een kenner uitlegde, dat het
regelmatig voorkwam, dat het gas, dat een uitweg zoekt uit een lichaam in
die staat, de stembanden soms doet trillen. Het was reeds laat 's avonds
maar de volgende dag waren wij ondanks alles nog allemaal op het werk en
hadden zelfs lol over deze anekdote.

Er zijn natuurlijk ook nog andere anekdotes die voor eeuwig gegrift zullen
blijven in ons geheugen. Trouwens niet altijd tragische anekdotes. Ook
vanwege de omgeving waarin we gespannen werkten, waren wij zelfs
gemakkelijker geneigd dan in andere omstandigheden ten prooi te vallen aan
een zenuwachtige lach.

Wij werkten aan een corpulente man, type macho, veel spieren en weinig
hersenen die op straat zijn naakte schouders graag laat rollen om de meisjes
te versieren... alvorens hem uit te kleden probeerden wij zijn T-shirt af te
borstelen om het logo te lezen en enkele andere kleurrijke tekeningen te
zien, die nuttig konden zijn voor de identificatie... en toen begonnen we
hevig te lachen! Zo hevig dat we er zelf beschaamd om waren maar waar we
niet de minste controle meer over hadden! Op zijn T-shirt stond geschreven
in goed engels : "NIRVANA IS HERE! "

Het gevaar van ons werk?

Op bacterieel niveau is er naar mijn mening geen groot risico, omdat deze
verrotting vooral uit ana?robe kiemen bestaat die geen vat hebben op onze
lichamen die genoeg zuurstof krijgen dankzij een goede bloedsomloop. Het is
gevaarlijker om in een ziekenhuiszaal te verblijven waar de een pneumokokken
uithoest, en de andere tuberculose spuwt...

Het ware gevaar is van psychologische aard. Ik heb gesproken over de
mogelijkheid waar onze hersenen over beschikken om te "switchen" wanneer ze
worden geconfronteerd met zoveel doden. Dat kan slecht evolueren... daarmee
bedoel ik dat het niet zozeer het lijden is die de vrijwilliger moet vrezen
dan wel de waanzin waardoor hij bijvoorbeeld geen enkel respect meer zou
hebben voor deze lijken.

Ik ben me er echt van bewust geworden toen een meisje van ons team me bij de
elleboog greep:

" Nooit van mijn leven zou ik door dit soort man aangeraakt willen
worden..." vertrouwde ze me toe, wijzend naar een werkende Westerse arts van
een DNA team.

Hij trok het dijbeen van een jongetje net alsof het een te gaar gekookt
kippenboutje was. Toen hij het bot in handen had, begon hij met behulp van
een kapmes te hakken waardoor splinters alle kanten opvlogen tot hij het
goed stukje monster had. Zijn handelingen hadden iets hysterisch, iets van
de slager, enig symptoom van de oorlogswaanzin...

De vreselijke dromen welke de vrijwilliger soms lang achtervolgen nadat hij
de plaats van zijn werk heeft verlaten blijken een ander gevaar te zijn.
Maar op dit punt werd ons team eerder beschermd; wij hadden een aantal jaren
samengewerkt in een sterfhuis voor aids-pati?nten met ??n ? twee doden per
dag. Wij waren er net een paar weken geleden mee gestopt wegens een slechte
verstandhouding met het bestuur. Door in dat sterfhuis te hebben gewerkt
durf ik te bevestigen, wat ons de media ook proberen wijs te maken, dat het
veel moeilijker is stervende mensen te verzorgen waar je de naam, de stem,
het leed… van kent, dan lichamen te onderzoeken waarvan je haast niets weet
, zelfs hun vergane schoonheid niet.

In het algemeen bleef de sfeer in de kampen van de dood van Khaorak
goedhartig. Aan humor en glimlach was er nooit gebrek. En hier zou ik hulde
willen brengen aan de Thaise vrijwilligers die, na verschillende dagen werk,
er nog in slaagden deze lichamen pas aan te raken na een "wai" en een "kho"
te zeggen waardoor ze lieten blijken dat ze in zichzelf het diepe respect
voor de slachtoffers levend hielden... En al die Thais maakten geen
rassenonderscheid.
Aan de top van de hi?rarchie van de kampen, stond Dr. Porntip, in Thailand
bekend om de spraakmakende juridische onderzoeken, die ze in het verleden
deed... Een wonder hoe deze dame, die in een onge?venaarde stijl overal
aanwezig kon zijn, bleef glimlachen, vragen beantwoorden, en de een of
andere verloren farang wist te begeleiden die niet wist hoe diensten te
verlenen, te bevelen en te doen gehoorzamen...

Wanneer de volgende dag (dag drie) wij ons naar de ziekenhuizen van Phuket
en Khaorak hebben begeven, was alles "onder controle"... Effici?nte en
talrijke artsen lieten ons vriendelijk begrijpen dat wij waarschijnlijk
elders nuttiger zouden zijn. Dan zijn wij maar terug naar de luchthaven
gekeerd waar nu het leger de organisatie in hand had genomen en waar wij net
zo nutteloos waren geworden.
Wij mochten zelfs gratis terug vliegen voor Nieuwjaar! Heel ons team stond
er verwonderd van. Wij hadden natuurlijk onze namen achtergelaten ingeval ze
ons nodig zouden hebben ... Na Nieuwjaar heeft men ons gevraagd om terug te
gaan naar Khaorak voor de herkenning van de lijken en hier nogmaals was
alles voorzien. Gratis vliegtickets, slaapzaal, voedsel,
beschermingskleding, vervangingskleding tegen de geur zodra het werk klaar
was... Men bood zelfs gratis massages aan de vrijwilligers die het vroegen!
Ik weet dat er farangs waren die klaagden in deze schijnbare wanorde en die
er slechts tekens van verwarring zagen. Zij vergisten zich. Men vergist zich
gemakkelijk in een land zoals deze wanneer men stroomafwaarts werkt...

Om te eindigen, zou ik de Thais willen bedanken.

Niettegenstaande deze enorme tragedie is alles menselijk, zeer menselijk,
zeer zeer menselijk gebleven.

Ik dank u, Tha?se vrienden voor de beleefdheid en de bekwaamheid die u onze
slachtoffers ter beschikking stelde.

Photos

Welcome page - Medical protocols - Contact - virtual visit

_______________________________________

paul yves wery - aidspreventionpro@gmail.com

aids-hospice.com & prevaids.org & stylite.net